Korzeń Omanu 100g

Oman – korzeń (łac. Inula helenium - radix)

Oman jest rośliną, która do Europy przywędrowała najprawdopodobniej z Azji Środkowowschodniej. Jedna z największych bylin, dorastająca nawet do 2,5 m wysokości. Latem pojawiają się na niej pomarańczowe kwiatostany w formie tzw. koszyczków. W medycynie naturalnej cenione są przede wszystkim właściwości prozdrowotne zawarte w składnikach korzenia omanu. Znany i wykorzystywany już w starożytności, popularny w tradycyjnych medycynach europejskichi azjatyckich.

Działanie i zastosowanie:

Korzeń omanu jest wykorzystywany zarówno w postaci odwaru, naparu, jak i nalewki. Ze względu na swoje działanie rozgrzewające i napotne, sprawdza się, jako środek przyspieszający zdrowienie w stanach grypowych, gorączkowych, ogólnych infekcjach górnych dróg oddechowych.

Działanie ogólne:

• wykrztuśne, wspomaga usuwanie zanieczyszczeń z oskrzeli i płuc
• napotne
• poprawiające trawienie
• mobilizuje organizm do walki z bakteriami, grzybami i pasożytami
• w chorobach wątroby i pęcherzyka żółciowego (np. żółtaczka, kolki, kamica)
• grzybobójcze
• odrobaczające
• przeciwbakteryjne

Właściwości i działanie udokumentowane przez badania:

Inulina, której w korzeniu omanu jest aż do 40%, została wyodrębniona w Berlinie w roku 1804. Jest ona naturalnym prebiotykiem, wpływa na prawidłowe funkcjonowanie układu trawiennego, reguluje działanie wątroby i trzustki oraz wydzielanie żółci. Laktony omanowe działają przeciwrobaczo, a helenina przede wszystkim ma działanie bakterio- i fungistatyczne; przeciwbakteryjne i grzybobójcze W przeprowadzonych badaniach podkreśla się przede wszystkim działanie wykrztuśne omanu, które przyspiesza oczyszczanie płuc i oskrzeli z zalegającej flegmy i zanieczyszczeń. Dzieje się tak, dzięki zawartości olejku lotnego, który dodatkowo ma silne działanie odkażające.

Właściwości i działanie udokumentowane przez tradycyjne zastosowanie:
Korzeń omanu wykorzystywany był już przez starożytnych Greków i Rzymian. Spożywano go głównie w przypadku infekcji górnych dróg oddechowych lub problemów żołądkowych. Był stosowany nie tylko, jako środek leczniczy, ale i ceniony dodatek kulinarny. Na jego bazie sporządzano nalewki i wino, które popijano w ramach profilaktyki przeziębień i stanów grypowych oraz na poprawę trawienia. W niektórych rejonach Polski, np. na Wileńszczyźnie, rozrzedzoną nalewkę z korzenia omanu podawano dzieciom na odrobaczenie. Receptury bazujące na wykorzystaniu korzenia tej niezwykłej rośliny spotkamy również w medycynie ajurwedyjskiej i chińskiej.

Dawkowanie:
Odwar: ( 1 łyżka korzenia na szklankę wody, zagotować i gotować na wolnym ogniu przez 10-15 minut) 1 szklanka 3 razy dziennie
Napar: (1-2 łyżki korzenia omanu zalać szklanką gorącej wody lub mleka, pozostawić pod przykryciem na ok., 30 minut) 3 razy dziennie. Pierwszą porcję zaleca się wpić na czczo.
Nalewka: (korzeń zalać alkoholem 40-60% w proporcji 1:5 i odstawić na dwa tygodnie. Po tym czasie, po przefiltrowaniu nalewka jest gotowa do spożycia): 1-2 łyżeczki rozcieńczone w pół szklanki wody 3 razy dziennie.
Zmielony korzeń: można dodatkowo wymieszać z miodem, 1-2 łyżeczki dziennie.

Przeciwwskazania i możliwe działania niepożądane:
Korzeń omanu nie powinien być stosowany przez kobiety w ciąży i karmiące piersią, bez uprzedniej konsultacji z lekarzem.

Źródła:
http://cib.umed.lodz.pl/pliki/Ro%C5%9Blinne-surowce-lecznicze-badania-makroskopowo-mikroskopowe.pdf
https://www.herbs2000.com/pl/ziola/oman_wielki.htm
http://rozanski.li/776/oman-inula-raz-jeszcze/