Spis treści
Liść jeżyny (Folium Rubi fruticosi) w XIX wieku odwar i napar z liści jeżyny polecano w leczeniu nieżytów gardła, żołądka i jelit, przy chrypce, kaszlu, chorobie wrzodowej i blednicy, ponadto przy bólach wyrostka robaczkowego, nadmiernych krwawieniach miesiączkowych i białych upławach. Mieszano liście jeżyny z tymiankiem, macierzanką, liśćmi poziomki i zielem dziurawca i pito napar przy niestrawności oraz jako substytut herbaty. Z odwaru i naparu czyniono okłady na liszaje, mokre wypryski i owrzodzenia. Jamę ustną i gardło płukano przy zapaleniu i pleśniawkach.
Jeżyna należy do jednych z najstarszych roślin leczniczych. Została opisana jako lek roślinny przez Hippokrates’a, Dioskurides’a. Pliniusza, Galen’a i Dodonaeus’a. Matthiolus, Lonicerus, Haller stosowali liście jeżyny jako środek ściągający i przeciwzapalny do wewnątrz i na skórę. Leclerc zalecał liście jeżyn przy dławicy piersiowej. Madaus zwrócił uwagę na hipoglikemiczne działanie wyciągów z liści jeżyn.
Liść jeżyny zawiera:
- 10-12% garbniki,
- kwas kawowy,
- proantocyjanidyny i triterpeny.
Garbniki są zbudowane z kwasu galusowego i elagowego.
Działanie liści jeżyny:
Wodne wyciągi z liści jeżyny obniżają poziom glukozy we krwi, działają ściągająco na błony śluzowe, hamują nieżyt przewodu pokarmowego.
Posiadają właściwości antybakteryjne i fungistatyczne, ponadto przeciwzapalne i krwiotamujące.
Podobne właściwości lecznicze posiadają liście innych gatunków jeżyn oraz liście malin.
Dawkowanie liśći jeżyny:
Napar – Infusum: 1-2 łyżki suszonych rozdrobnionych liści zalać szklanką wrzącej wody. Pić często małymi porcjami. Dziennie ok. 2-3 szklanki naparu.
Środek bezpieczny.
Odwar: gotować 10 minut. Zalecane dawki dobowe 4,5 g.
Komisja E wydała monografię nr 22 z 1 lutego 1990 r dla liścia jeżyny. Wyraziła pozytywną opinię na temat tego surowca. Zakres stosowania to nieswoiste ostre schorzenia biegunkowe i lekkie zapalenia błony śluzowej jamy ustnej i gardła.
