Kłącze tataraku posiada włąsciwościuspokajajace oraz szereg dodatkowych zastosowań prozdrowotnych.
Rodzina: Acoraceae
Rodzaj: Acorus
Gatunek: Acorus calamus
Synonimy: Acorus angustatus, Acorus angustifolius, Acorus aromaticus, Acorus asiaticus, Acorus cochinchinensis, Acorus griffithii, Acorus spurius, Acorus triqueter, Acorus vulgaris, Orontium cochinchinense.
Inne nazwy: ajer, tatarskie ziele, tatarski korzeń, sweet flag
Surowiec: kłącze
Tatarak to wieloletnia roślina, którą można znaleźć w szuwarach porastających brzegi zbiorników wodnych. Naturalnie występuje między innymi w Azji – w Polsce roślina ta pojawiła się przed XVI stuleciem, a ponieważ przyjęło się przekonanie, że przybyła z „Tatarii”, nazwano ją właśnie tatarakiem. Szybko zadomowiła się w medycynie ludowej.
Zasadniczą częścią tataraku jest jego mocna i długa, trójkanciasta łodyga, u nasady czerwonawa, często osiągająca wysokość ponad 100 cm. Z niej wyrastają wąskie i mocno wydłużone liście i kolbowate kwiatostany z zielonymi kwiatami. Surowcem ziołoleczniczym tataraku jest przede wszystkim kłącze – wydzielające charakterystyczny, silny zapach, posiadające korzenny smak.
Badania prowadzone przez dra Różańskiego potwierdziły uspokajające działanie wyciągu z kłącza tataraku – jest ono silniejsze niż w przypadku melisy czy waleriany, które są popularnie uznawane za najlepsze remedia tego rodzaju.
Wyciągi z kłącza tataraku mają silne działanie antyseptyczne – są w stanie przeciwdziałać bakteriom, wirusom, grzybom i pierwotniakom. Jednocześnie wyciszają stany zapalne i hamują obrzęki, działają ściągająco i pobudzają krążenie krwi.
Właściwości i działanie udokumentowane przez tradycyjne zastosowanie:
Właściwości lecznicze naparu z kłącza tataraku odkryto dość szybko i przekazywano tę wiedzę z pokolenia na pokolenie. Ów napar wykazuje bowiem działanie uspokajające, przeciwbólowe i przeciwobrzękowe. Zauważono, że działa rozkurczowo i przeciwgnilnie, co uczyniło z niego popularne remedium na problemy dotykające między innymi przewodu pokarmowego. Utrzymywało się ponadto przekonanie, że napar potrafi przeciwdziałać pasożytom – co również jest prawdą, o ile przyjmie się duże dawki wyciągu. Stosując wyciągi zewnętrznie, można przede wszystkim wpłynąć na wygląd włosów, poprawiając ich blask, elastyczność i gęstość, można z sukcesem walczyć z łupieżem. Napar z tataraku to także świetna płukanka do odkażenia i odświeżenia jamy ustnej, zaleczenia zajadów, owrzodzeń czy stanów zapalnych dziąseł.
Napar: 2 łyżki surowca należy zalać 2 szklankami wrzącej wody. Przykryć i odstawić na 30 minut, po czym przecedzić. Napar można pić 2 razy dziennie, w dawkach po 200 ml – jeżeli ma podziałać uspokajająco i uregulować trawienie. 4 porcje dziennie zaleca się w przypadku walki z przeziębieniem, nieżytem górnych dróg oddechowych lub chorobą zakaźną. Traktując napar profilaktycznie, jako środek zapobiegawczy wobec chorób pasożytniczych, można codziennie wypić 200 ml na czczo.
Nalewka: 100 g surowca należy zalać 300 ml alkoholu (30 50%), odstawić na 14 dni i przefiltrować. Pojedyncza dawka nalewki to 10 15 ml, można ją również rozpuszczać w 100 ml wody. Nalewkę można ponadto wykorzystywać do pędzlowania błon śluzowych, nierozcieńczoną wcierać we włosy. Rozcieńczając zaś 1 łyżkę nalewki w szklance wody, można przygotować płukankę dla jamy ustnej i gardła.
Każda kuracja tatarakiem powinna trwać przez 2 3 tygodnie – bezpiecznie jest stosować 4 6 kuracji w ciągu jednego roku. Warto też wiedzieć, że jednorazowa dawka naparu lub nalewki, licząca 150 ml, działa przeciwbólowo.
http://rozanski.li/131/tatarak-acorus-calamus/
http://www.gramzdrowia.pl/arzt-henry-rozanski/herb/tatarak-zwyczajny-acorus-calamus-araceae.html
http://www.pfaf.org/user/Plant.aspx?LatinName=Acorus+calamus